Κώστας Καββαθάς
Από πού νΆ αρχίσω; Από το 1964 και τις πρώτες «Σελίδες αυτοκινήτου» στη Μεσημβρινή της Ελένης Βλάχου και τη Βραδυνή του Αθανασιάδη; Από το 1958 και τα πρωτόλεια κείμενα στο Νέο Αυτοκίνητο, το Βολάν και το Ταχύτης; Από το Auto Εξπρές το 1967 ή από τους 4Τ το 1970; Όποια χρονιά, η ίδια σιωπή και αδιαφορία. Τα ίδια κουστουμάκια λένε τις ίδιες κοινοτοπίες, υπόσχονται τα ίδια πράγματα και το μόνο που τελικά κάνουν είναι να ρίχνουν «μπετά» ή να κάνουν δρόμους. Tο πάθος όταν έγραφα σε εφημερίδες και περιοδικά για την ανάγκη να γίνει μια «πίστα στην Ελλάδα»... Ή για το πόσο μεγάλη σημασία έχει να αποκτήσει η Ελλαδάρα κάποιας μορφής βιομηχανική βάση, για να μην εισάγει τα πάντα απΆ το εξωτερικό, να βρίσκουν οι Έλληνες δουλειά, να φτιάχνει κάτι το μπορντέλο, να μένουν οι δραχμές ή τα ευρώ στον τόπο, να πηγαίνει η χώρα μπροστά.Με αντιμετώπιζαν σαν από άλλον πλανήτη. Για ποιους διαγωνισμούς, για ποια υβριδικά μιλάει; Τι αυτοκινητοδρόμια τσαμπουνάει;
Η αναμονή σε προθαλάμους, για να συναντήσω τύπους με «παντοφλέ» παπούτσια... Γενικός Γραμματέας... Νέας Γενιάς. Ποια γενιά είχαν υπόψη και τον έβαλαν στη θέση δεν ξέρω, αλλά, αν κρίνω απΆ την εξέλιξή του, καλά πήγε ο τενεκές. Έμαθα, μάλιστα, ότι ήταν και μεγάλος εραστής.
Κακίες; Έρχονται κι άλλες.
Πήγα σε υπουργούς Μεταφορών που ζήτησαν «τη γνώμη μου» για τα τροχαία και σε άλλους (δύο), για να παρακαλέσω να βοηθήσουν να αναπτυχθεί η... Γενική Αεροπορία! Τέτοια αγαθοσύνη. Να ζητάω από τους λύκους να φυλάξουν πρόβατα! Κάτι ψέλλιζα για να μην κλείσουν αεροδρόμια (Μαραθώνας, Ελληνικό), να ενισχυθούν αερολέσχες, αλλά και να βοηθηθούν οι σχολές ασφαλούς οδήγησης σαν τη Safetrack. Με «έγραψαν» κανονικά. Έχω καταχωρημένες όλες τις προτάσεις, τις επιστολές, όλα τα e-mail και τα ραντεβού, αλλά τι αξία έχουν τα στοιχεία σε μια χώρα όπου χρηματίζεται η Επιτροπή Ανταγωνισμού; Και μόνο το γεγονός ότι ο Σημίτης έκανε υπουργό Μεταφορών τον... Πάγκαλο αρκεί για να δείξει την Κωμωδία, για να μην αναφερθώ στα έργα και ημέρες του Michel de Liapis.
Έτρεχα και δεν έφτανα. «Ιδέες» για την ανάπτυξη του μηχανοκίνητου αθλητισμού και του αεραθλητισμού, τεχνολογικό πάρκο στο Γκάζι, κατασκευή μικρών απορριμματοφόρων οχημάτων στην Ελλάδα (για τους δήμους της χώρας), διαγωνισμοί για τη σχεδίαση και κατασκευή «καθαρών» ταξί, μελέτη για την κατασκευή και λειτουργία monorail και, αν ξέχασα κάτι, συγχωρέστε με. Το ωραιότερο ήταν το «γράψιμο» της πρότασης για τον αγώνα από την Ολυμπία στην εκάστοτε Oλυμπιακή πόλη. Δεν παρεξηγήθηκα επειδή αγνοήθηκε η ιδέα, αλλά γιατί η Ελλαδάρα έχασε την ευκαιρία να γίνει κέντρο της έρευνας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Όσο το σκέπτομαι, τόσο φτιάχνομαι, γιΆ αυτό ας το αφήσουμε εδώ.
Όταν δε με σνόμπαραν, με αντιμετώπιζαν σαν άσχετο (στην καλύτερη περίπτωση) ή σαν βλάκα (στις περισσότερες).
Στο ΥΜΕΤ, στο Οικονομικών, στις Γενικές Γραμματείες Νέας Γενιάς και Έρευνας & Τεχνολογίας και, βέβαια, στο Δήμο Αθηναίων. Μέχρι που κατάλαβα ότι, χωρίς βύσμα (κομματικό ή επιχειρηματικό), τίποτα δε γίνεται. ¶ργησα λίγο, αλλά το εμπέδωσα και από τότε έμεινα εκτός.
Στην κριτική που κάνουν εκείνοι που δεν ξέρουν ή δεν παρακολουθούν (δεν είναι υποχρεωμένοι να διαβάζουν τους 4Τ) απαντώ με εκατοντάδες ώρες αφιερωμένες στη Σημαία, στην προσπάθεια να φανώ χρήσιμος στην πατρίδα. Εισπράττω την ειρωνεία, γιατί, έτσι που τα έκαναν τα made in Balkans Αμερικανάκια, δεν είναι πολιτικά ορθό ή in να νοιάζεσαι για τη χώρα σου.
Αναγνώστες και φίλοι...
Οφείλω να σας πω ότι «βαρέθηκα». Κάτι πάει στραβά. Κάτι δεν κολλάει και γίνεται αυτό το θέατρο. Αυτό που βλέπουμε κάθε βράδυ στα «παράθυρα», με τους χρυσοπληρωμένους παρουσιαστές να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την καμήλα. Που δεν μπορούν ή δε θέλουν να διακρίνουν τα διαμάντια σε κανέναν τομέα της ζωής, απΆ τις επιστήμες και την τεχνολογία μέχρι την επιχειρηματικότητα και τις διεθνείς εξελίξεις. Κάθε βράδυ ελέγχουν τον αφαλό τους και τον αφαλό του ελληνικού λαού. Μια θάλασσα τιποτολογίας εκτοξεύεται στα «σαλόνια» του «περιούσιου», πνίγοντάς τον στην ανοησία. Πόσες φορές έχω γράψει ότι οι Τσέχοι, οι Σλοβάκοι, οι Ρουμάνοι και άλλοι λαοί έχουν αεροπορικές βιομηχανίες; Πόσες φορές έχω πει ότι οι δήμοι αγοράζουν τρίκυκλα από το Τορίνο αντί από τη Λαμία; Πόσες (χιλιάδες) φορές έχω μιλήσει για τους αλήτες που δολοφόνησαν κάθε καλή προσπάθεια;
Τι περιμένετε από ένα δημοσιογράφο κι ένα περιοδικό που πέρασαν τη ζωή τους γράφοντας και ΚΑΝΟΝΤΑΣ πράγματα;
Τι άλλο πρέπει να κάνουμε, εκτός από το να παρουσιάσουμε τη δουλειά των δημιουργών και να πηγαίνουμε σε υπουργούς, για να ζητιανέψουμε λίγη προσοχή; Να βγούμε στο Σύνταγμα με ζαρτιέρες; Κανείς δε θα δώσει σημασία, τόσο... άσχημοι που είμαστε.
Τι απομένει; Τίποτα, πέρα απΆ τη χυδαιότητα του κονομημένου «βλάχου». Η χώρα είναι πλέον «βλάχος» με «Mερσεντέ». Από τους διακομματικούς «κουμπάρους» και τις ξανθιές (με μαύρες ρίζες) «γκόμενες» των υπουργών και πρωθυπουργών μέχρι τις λαμέ γραβάτες και τον τρόπο που διασκεδάζει η ομάδα στα «μπουζούκια», όλα, μα απολύτως όλα, αποπνέουν φτήνια και χυδαιότητα και καμία τελετή έναρξης ή λήξης Ολυμπιακών Αγώνων, καμία εξαιρετική δουλειά των λίγων, ικανών και ευγενικών ανθρώπων δεν είναι ικανή να αλλάξει την εικόνα.
Πάει καιρός τώρα που κρατάω σημειώσεις για τΆ αυτοκίνητα που οδηγώ κάθε μήνα και, κάθε μήνα, λέω να γράψω τις εντυπώσεις μου, όπως τον παλιό, καλό καιρό. Και κάθε μήνα το αναβάλλω, γιατί αισθάνομαι τύψεις που, σαράντα χρόνια τώρα, δεν καταφέραμε με το περιοδικό να κάνουμε την αλλαγή. Ναι, χιλιάδες Έλληνες έμαθαν να «αγαπούν» το αυτοκίνητο και την αυτοκίνηση με το δικό μας τρόπο. Χιλιάδες νέοι διάλεξαν το δρόμο τον καλό διαβάζοντας 4Τ. Και χιλιάδες έμαθαν να οδηγούν, έστω λίγο πιο καλά κι ευγενικά... Δεν αρκούν αυτά για να νιώσω λίγο καλύτερα; Εσείς θα πείτε.
Οκτώβριος 2006, λοιπόν. Κλείσαμε τα 36 και πάμε στα 37! Διάβολε, έτσι που πάνε τα πράγματα, δεν αποκλείεται να είμαι εδώ και στα 40. Για σκεφτείτε... 40 χρόνια 4ΤΡΟΧΟΙ. Μαζί με τη «Γυναίκα» και το «Μίκι Μάους», το αρχαιότερο ελληνικό περιοδικό!
Έπεα πτερόεντα
Οι τελευταίες ημέρες του Αυγούστου και οι πρώτες του Σεπτεμβρίου πέρασαν ευχάριστα, αφού, έπειτα από δώδεκα χρόνια, έκανα δεκαήμερες διακοπές! Πήγα στην Πάρο για τρεις κι έμεινα επτά ημέρες - και όχι μόνο αυτό, αλλά ο παλιός μας συνεργάτης και Πρωταθλητής Ελλάδας στην κλάση του Λευτέρης Μανιαδάκης με (ψιλο)έμαθε windsurf! Οι σκηνές ενός θαλάσσιου ελέφαντα να προσπαθεί να ανέβει (και να μείνει) στην ιστιοσανίδα θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη των (θαυμάσιων) παιδιών που έκαναν kiteboard στην Πούντα. Γέλασε και το παρδαλό κατσίκι, αλλά είχε πλάκα, καθώς στην περιπέτεια δεν ήμουν μόνος. Μαζί ο Μάκης Τζίφρας, πρώτα φίλος και μετά νομικός σύμβουλος της εταιρείας στην υπόθεση της απάτης για την οποία, μόλις έχω τα στοιχεία από τη δικαιοσύνη, θα τα πω, για να δείτε από τι μεγάλο «λούκι» πέρασαν οι Τεχνικές Εκδόσεις και ο γράφων.
Παρά τις άοκνες προσπάθειες, δεν κατόρθωσα να παρασύρω τον Ανδρέα (Ρουμελιώτη), ο οποίος έλεγε ότι πήγαινε για ψαροντούφεκο με το φουσκωτό, αλλά στην πραγματικότητα ήλεγχε τη νυχτερινή ζωή της νήσου μετά του «υποπλοιάρχου» Φίλη Καϊτατζή. Τα σημάδια από την προσπάθεια να μάθω είναι ακόμα εμφανή σε όλο μου το σώμα, αλλά στο τέλος της εβδομάδας ο μεν Μάκης κάλυψε απόσταση 1.500 μέτρων (χωρίς να πέσει), ο δε γράφων έκανε 300 ολόκληρα μέτρα, προς μεγάλη έκπληξη του Νίκου (Κακλαμανάκη), που έκανε εκεί σκληρή προπόνηση.
Εκτός από το windsurf, έβαλα και αρκετά χιλιόμετρα με ένα Piper Saratoga και πήρα και πτυχίο τύπου για ελικόπτερο Robinson R44, πράγμα που σημαίνει ότι οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται. Aκόμα και αν το Αιγαίο γέμισε από νεόπλουτους που ανακάλυψαν τα ελικόπτερα μετά το τρίτο σκάνδαλο στις αγορές αμυντικού, νοσοκομειακού ή άλλου υλικού, ανάλογα σε ποιο κόμμα ανήκει ο καθένας, ποιες άκρες έχει και ποια αιδοία προωθούν τις «δουλειές» του.
Και εκεί που έκανα διακοπές, σκεπτόμουν και το αίτημά μου (προς την ηγεσία του ΓΕΣ) να παραχωρήσει έξι αεροπλάνα της Αεροπορίας Στρατού στις αερολέσχες/ανεμολέσχες, για να ρυμουλκούν τα πέντε ανεμόπτερα που μας παραχώρησε η Πολεμική Αεροπορία (να είναι καλά ο πρώην ΥΕΘΑ, Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος, και ο νυν Α/ΓΕΑ, Γιώργος Αυλωνίτης). Μέχρι στιγμής, δεν έχω νέα, προφανώς επειδή αυτά δεν ενδιαφέρουν τόσο μεγάλες και σοβαρές ηγεσίες, αλλά λέω να ζητήσω ακρόαση από το νυν ΥΕΘΑ και να δω αν θα με δεχτεί ή αν «θα φάω πόρτα».
Μίλησα για ελικόπτερα και αξίζει να πω τι ετοιμάζει ο νέος Διοικητής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με νομοσχέδιο που προωθείται, τα ελικόπτερα βαφτίζονται αεροπλάνα, αφού, λέει, πρέπει να επιχειρούν από χώρους που ελέγχονται από αργόσχολους της ως άνω Υπηρεσίας!
Πιο συγκεκριμένα, δε θα επιτρέπεται (λέει) να απογειώνεσαι και να προσγειώνεσαι όπου μέχρι τώρα όριζε ο νόμος (σε περιοχές που δεν ενοχλούσαν κανέναν), αλλά μόνο από και σε χώρους όπου θα υπάρχει «φως σβησμένο, κρατικοποιημένο», που λέει ο (παλιός) Σαββόπουλος. Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν, ο αδερφοί Ράιτ εφεύραν το αεροπλάνο και ο Σικόρσκι το ελικόπτερο. Οι Έλληνες μετέτρεψαν το τελευταίο σε... αεροπλάνο. Το καλοκαίρι που πέρασε είχα την ευκαιρία να (ξανα)ζήσω τον παραλογισμό των υπηρεσιών Πολιτικής Αεροπορίας στην Ελλάδα. Το «δημοσιοϋπαλληλίκι» και την ευθυνοφοβία, την έλλειψη φαντασίας και τη συντεχνιακή αντιμετώπιση αυτών που άλλοτε αποκαλούσαμε «εθνικά θέματα». Όπως γνωρίζετε, ο πανικός των διακοπών χτύπησε φέτος το λαό πιο δυνατά παρά ποτέ, με αποτέλεσμα οι αεροπορικές εταιρείες να κληθούν να εκτελέσουν τεράστιο έργο. Αυτό βοήθησε το μαζικό τουρισμό, που, όπως δείχνουν πρόσφατα στοιχεία, δεν «αφήνει» τίποτα στην Ελλάδα, αλλά έστειλε στα τάρταρα δεκάδες ιδιοκτήτες αεροσκαφών που έκαναν το λάθος να επιλέξουν τη χώρα μας για διακοπές. Οι άνθρωποι εκδιώχθηκαν, πρώτα επειδή τα ελληνικά αεροδρόμια είχαν «ωράριο» (σαν τα μαγαζιά) και «έκλειναν» και έπειτα επειδή ένα από τα σημαντικότερα σημεία εισόδου (η Κέρκυρα) ήταν κλειστό λόγω... έργων (που γίνονται πάντα τις πιο ακατάλληλες ώρες και μήνες). Το Αεροπορικό Κέντρο Ελέγχου έλεγε συνεχώς στους ξένους να γυρίσουν πίσω. Τέτοια καφρίλα δύσκολα συναντάται, ιδιαίτερα σε χώρα που έχει κυβέρνηση που ενισχύει την... ιδιωτική πρωτοβουλία.
Ξένοι και Έλληνες στράφηκαν στα ελικόπτερα, που, λόγω της ευελιξίας τους, μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις σε μια χώρα με 2.500 νησιά. Τι κάνει, όμως, ο Έλληνας, όταν δει κάτι να πηγαίνει καλά; Το καταστρέφει!
Προωθείται απόφαση, σύμφωνα με την οποία το ελικόπτερο δε θα μπορεί να πηγαίνει ή να προσγειώνεται όπου θέλει, αλλά μόνο σε ελικοδρόμια που θα έχουν κάμερες, σκοπιές, ανιχνευτές, δημόσιους ή ιδιωτικούς υπαλλήλους - ανάλογα με το βύσμα που διαθέτει ο κάθε τοπικός άρχοντας ή «επενδυτής».
Ποια είναι, όμως, τα κίνητρα εκείνων που προσπαθούν να καθηλώσουν τα ελικόπτερα; Το επεισόδιο του Κορυδαλλού;
Και βέβαια ΟΧΙ. Πίσω από αυτές τις ανοησίες βρίσκονται αποτυχημένοι χειριστές, και κομπλεξικοί, και καρεκλοκένταυροι που σοφίζονται παγκόσμια πρωτότυπες διαδικασίες που είναι φτιαγμένες για να προωθήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Τα ίδια ρεζιλίκια έχουμε με τα υδροπλάνα. Παντού στον κόσμο πετάνε ελεύθερα. Στην Ελλαδάρα οι εθνικοί προδότες σκαρφίστηκαν απίστευτες διαδικασίες/περιορισμούς για να κάνουν τη ζωή του επιβατικού κοινού, των επιχειρήσεων και της οικονομίας από δύσκολη έως αφόρητη. Πριν από λίγο καιρό διάβαζα ότι μέχρι και ο Δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου... διαφωνεί (για περιβαλλοντικούς λόγους, ο γίγας!) να γίνει χώρος όπου θα μπορούν να προσθαλασσώνονται. Κανείς δεν είπε στον κολοσσό της ΤΑ ότι πριν το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Φάληρο υπήρχε κρατικό εργοστάσιο αεροπλάνων που κατασκεύαζε δικινητήρια βομβαρδιστικά αεροπλάνα.
Σύμφωνα με τους ολιγόνοες, ο περιορισμός των πτήσεων ελικοπτέρων θα είναι το πρώτο βήμα για να επιτευχθεί ο μέγας στόχος της βελτίωσης της ασφάλειας πτήσεων, αφού κανένα ελικόπτερο δε θα πετάει!
Ο κ. Πρωθυπουργός πρέπει κάποτε να καταλάβει ότι οι αρουραίοι του δημοσίου περνούν την ημέρα σκεπτόμενοι όχι το καλό της Γενικής Αεροπορίας, αλλά της ΤΣΕΠΗΣ τους κι εκείνης των επιχειρηματιών με τους οποίους συνεργάζονται.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θέτω, για χιλιοστή φορά, το ερώτημα: έχει λύσει όλα τα προβλήματα η Υπηρεσία Πολιτικής (μη) Αεροπορίας και πάει να λύσει πρόβλημα που δεν υπάρχει;
Οι λόγοι είναι δύο: η δημιουργία «θέσεων εργασίας» για αερολιμενικούς/επιθεωρητές και η αύξηση εσόδων των ιδιωτικών ελικοδρομίων, τα οποία, με τα τεράστια λειτουργικά έξοδα, θα χρεώνουν ανάλογα.
Μέσα σε αυτόν το ζόφο υπάρχει και κάτι καλό: ο Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος, πρώην ΥΕΘΑ, βουλευτής της ΝΔ και απόστρατος πιλότος μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας, είναι, όπως και ο Πάνος Καμμένος, και πιλότος ελικοπτέρου. Είναι, επίσης, πτυχιούχος Νομικής με εξειδίκευση στο Αεροπορικό Δίκαιο. Είναι αυτό που λέμε ο καθΆ ύλην αρμόδιος. Ελπίζω οι δύο βουλευτές να μην επιτρέψουν το διεθνές ρεζίλεμα της χώρας για τα συμφέροντα μερικών._ Κ. Κ.
ΥΓ: Τα καλά να λέγονται. Ο Νομάρχης Ανατολικής Αττικής, Λεωνίδας Κουρής, εκτός από τις προσπάθειες που κάνει για να βελτιώσει το οδικό δίκτυο, έχει θέσει σε λειτουργία ένα σύστημα αποζημιώσεων με φιλικό διακανονισμό για όσους οδηγούς υποστούν ατύχημα από πρόβλημα στο οδόστρωμα. Είναι μια πρωτοβουλία που καλό θα είναι να μιμηθούν και άλλες νομαρχίες και δήμοι, ώστε να μην ταλαιπωρούνται οι πολίτες κτλ.